امید

 روز گذشته در حالی مجلس نهم به کار خود پایان داد که در سویی دیگر زنگ آغاز به کار مجلس پنجم خبرگان رهبری به صدا درآمد. فراز و فرودهای مجلس نهم بسیار زیاد بود، در این مجلس صدای تندروها به مراتب از صدای نمایندگان‌ خردگرا بلندتر بود و سایش‌های سیاسی که مجلس نهم در کشور ایجاد کرد و هتک حرمت‌هایی که از سوی برخی نمایندگان این مجلس صورت گرفت، در حافظه تاریخی ملت ایران می ماند. مجلس که باید در مسیر اهداف کلان دولت ریل‌گذاری کند با مانع‌تراشی در برابر دولت تدبیر و امید عملا روند توسعه کشور را مختل کرد، در حالی که همین مجلس در برابر انحرافات دولت گذشته از برنامه‌های بالادستی و دور زدن قانون چشم فرو بسته بود. همانطور که باوجود آنکه یکی از اهداف کلان پارلمان نظارت بر عملکردهاست به‌ویژه در زمینه مبارزه با فساد اما شوربختانه با واسطه‌گری برخی نمایندگان نه تنها در مساله مبارزه با فساد، مجلس نهم کارنامه موفقی از خود برجای نگذاشت بلکه بعضا در مواقعی خود بسترساز فساد شده بود. از سوی دیگر افکار عمومی هیچ‌گاه یک‌شنبه سیاه مجلس را از یاد نخواهند بود، روزی که تقابل ریاست دو قوه، کشور را دستخوش فرایند فرسایشی کرده بود. اگرچه تصویب برجام در این مجلس با وجود دلواپسان تا حدودی توانست برخی خاطرات بد را تحت‌الشعاع قرار دهد اما آشنایان با مسایل کلان سیاست در ایران به‌خوبی می‌دانند که اراده حاکمیت در مساله برجام همسو با خواست دلواپسان نبود و اگر برجام در مجلس نهم تصویب نمی‌شد، جای تعجب داشت.

به هر روی، از شنبه آینده نمایندگانی در بهارستان حاضر می‌شوند که اکثریت آنها با هدف استمرار «امید» وارد مجلس شده‌اند و می‌خواهند «مجلس امید» را شکل بدهند. اگر از دید امنیت ملی هم به موضوع مدیریت مجلس نگاه کنیم قاعدتا باید مدیریت مجلس نگاه کلان مردمی که اکثریت آنها خواستار تحول بودند را نمایندگی کند و اگر غیر از آن باشد، پیامی که به جامعه مخابره می‌شود این است که پیام رای آنها یا شنیده نشده یا نسبت به آن بی‌اعتنایی صورت گرفته است که البته هر دو می‌تواند مخاطره‌آمیز باشد. تعمیم نتیجه ریاست خبرگان پنجم به موضوع ریاست مجلس دهم، خطایی استراتژیک و ناشی از ناپختگی سیاسی است. هر چند در مجموع وزن هیات رییسه خبرگان پنجم به سمت لیست یاران هاشمی سنگین‌تر است ولی باید با نگاه مبتنی بر امنیت ملی به موضوعات کلان ازجمله موضوع مدیریت مجلس نگریست. جدای از جناح‌بندی‌های سیاسی در مجلس که امری مرسوم است و هر فراکسیونی قاعدتا تمایل دارد نامزد خود را در راس مجلس ببیند اما تجربه نشان داده است که برخی نمایندگان به ظاهر مخالف، دیدگاه‌های سیاسی یکدیگر را در موضوعاتی اینچنینی‌(مدیریت مجلس) در کنار هم قرار می‌دهند. البته اصرار برای ریاست مجلس از طریق یارکشی از جریانی که تا چندی پیش حاضر به نشستن بر سر یک سفره نیز با ایشان نبودند با گذاره قبلی ذکر شده متفاوت است، چه آنکه تداعی این رفتار در منظر افکار عمومی چیزی جز چنگ زدن به قدرت به هر قیمتی نیست. با این وجود با پیش‌فرض‌های گفته شده به نظر می‌رسد دوشنبه پیش رو  که انتخابات هیات رئیسه مجلس دهم برگزار می شود برای حامیان تفکر «امید» باید روزی باشد که بتوان پاسخ پیام مردم «امیدوار» را به‌درستی داد.